Stepy akermańskie
"Stepy akermańskie" to pierwszy sonet z cyklu "Sonety krymskie" Adama Mickiewicza. Utwór powstał w 1825 roku, gdy poeta przebywał na zesłaniu na Krymie w związku z jego udziałem w towarzystwie filomatów i filaretów. Mickiewicz, zafascynowany orientem, stworzył lirykę bezpośrednią, w której opisuje piękno natury stepów akermańskich.
Sonet składa się z dwóch części. Pierwsza część zawiera bogaty opis stepu, wykorzystujący liczne środki stylistyczne. Podmiot liryczny zachwyca się krajobrazem, ale jednocześnie odczuwa smutek, melancholię i przygnębienie, tęskniąc za ojczyzną. Druga część sonetu to refleksje podmiotu lirycznego, który dokładnie opisuje swoje uczucia i przeżycia.
Highlight: Mickiewicz porównuje step do morza lub oceanu, a wóz, którym podróżuje podmiot liryczny, do łodzi płynącej po tym bezkresnym morzu.
Cytat: Kluczowym momentem sonetu jest fragment: "Jedźmy... nikt nie woła", który wyraża głęboką samotność i tęsknotę podróżnika.
Burza
"Burza" to kolejny sonet z cyklu "Sonety krymskie", w którym podmiotem lirycznym jest najprawdopodobniej sam Adam Mickiewicz. Utwór ten jest szczególnie interesujący, ponieważ opiera się na osobistych doświadczeniach poety, który przeżył kiedyś sztorm na morzu i był świadkiem tonięcia statku.
Sonet "Burza" składa się z dwóch części. Pierwsza część zawiera dynamiczny opis burzy, statku i zachowań ludzi na pokładzie. Poeta przedstawia burzę jako potężne i niebezpieczne zjawisko przyrody, podkreślając jej niszczycielską moc i grozę żywiołu. Druga część sonetu to refleksje podmiotu lirycznego, który opisuje swoje emocje i przeżycia związane z sytuacją na statku.
Highlight: Podmiot liryczny w "Burzy" zachowuje niezwykły spokój i opanowanie w obliczu zagrożenia, co kontrastuje z paniką innych pasażerów. Jest to wyraz głębokiej melancholii i obojętności wobec własnego losu.
Przykład: Końcowa sytuacja w sonecie przedstawia dwie możliwe postawy wobec zagrożenia: ucieczkę ze statku (strach, słabość) lub pozostanie na tonącym statku (odwaga, męstwo). Poeta sugeruje, że druga opcja jest lepsza, co może być metaforą postawy życiowej.
