Filozofia starożytna grecka cechy kształtowały się w okresie od VI do IV wieku p.n.e., tworząc fundamenty europejskiego myślenia. Starożytni Grecy jako pierwsi zaczęli poszukiwać racjonalnych wyjaśnień zjawisk, odchodząc od mitologicznych interpretacji świata. Ich dociekania koncentrowały się wokół natury rzeczywistości, pochodzenia wszechświata oraz miejsca człowieka w świecie.
Zasady dramatu antycznego w Grecji opierały się na trzech jednościach: czasu, miejsca i akcji. Dramaty greckie były ściśle związane z kultem boga Dionizosa i odgrywane podczas świąt ku jego czci. Przedstawienia teatralne miały nie tylko funkcję rozrywkową, ale przede wszystkim edukacyjną i społeczną. Tragedie greckie poruszały uniwersalne tematy dotyczące ludzkiego losu, sprawiedliwości i relacji między bogami a ludźmi. Chór, będący nieodłącznym elementem dramatu, komentował wydarzenia i wyrażał opinię społeczności.
Wpływ sofizmu na filozofię antyczną był przełomowy dla rozwoju myśli greckiej. Sofiści wprowadzili relatywizm poznawczy i etyczny, kwestionując istnienie obiektywnej prawdy i uniwersalnych wartości. Ich nauczanie skupiało się na rozwoju umiejętności retorycznych i argumentacji, co przyczyniło się do rozwoju sztuki dyskusji i debaty. Mimo krytyki ze strony Sokratesa i Platona, sofiści odegrali kluczową rolę w kształtowaniu się demokracji ateńskiej i rozwoju edukacji. Ich wpływ widoczny jest w współczesnych debatach na temat relatywizmu kulturowego i etycznego.
