Poezja Tadeusza Różewicza stanowi przełomowy głos w literaturze powojennej, ukazujący traumę i spustoszenie moralne wywołane II wojną światową. Jego twórczość, szczególnie wiersz "Ocalony", jest świadectwem pokolenia Kolumbów, które doświadczyło okrucieństw wojny w młodym wieku.

W wierszu "Ocalony" odnajdujemy kluczowe środki stylistyczne wiersza Ocalony takie jak powtórzenia, które podkreślają dezorientację podmiotu lirycznego, oraz kontrasty między wartościami przedwojennymi a rzeczywistością powojenną. Różewicz stosuje język prosty, pozbawiony ozdobników, co stanowi świadomy wybór artystyczny - tradycyjne środki wyrazu okazują się nieadekwatne do opisania doświadczeń wojennych. Charakterystyczna jest również fragmentaryczność wypowiedzi i brak interpunkcji, co oddaje chaos i rozpad wartości.

Motywy wojenne w poezji Różewicza przejawiają się nie tylko w bezpośrednich odwołaniach do wydarzeń historycznych, ale przede wszystkim w głębokiej refleksji nad kondycją człowieka po traumie wojennej. Poeta porusza kwestie utraty wiary w podstawowe wartości, problemu tożsamości ocalałych oraz niemożności powrotu do normalnego życia. Jego poezja stała się głosem pokolenia, które musiało na nowo zdefiniować podstawowe pojęcia etyczne i moralne. Różewicz pokazuje, że wojna nie kończy się wraz z działaniami militarnymi, ale trwa w psychice i świadomości jej świadków, wpływając na ich sposób postrzegania świata i relacje międzyludzkie.