"Wesele" Stanisława Wyspiańskiego to wielowarstwowe dzieło ukazujące złożone relacje społeczne w Polsce przełomu XIX i XX wieku.
Chłopi i inteligencja w Weselu stanowią dwie główne grupy społeczne, których wzajemne relacje są fundamentem dramatu. Przedstawiciele inteligencji, wywodzący się głównie z Krakowa, są ukazani jako osoby wykształcone, ale oderwane od rzeczywistości, żyjące w świecie marzeń i ideałów. Wady inteligencji w Weselu to przede wszystkim bierność, skłonność do pustych gestów i niemożność przejścia od słów do czynów. Najważniejszymi przedstawicielami tej grupy są Poeta, Pan Młody i Dziennikarz. Z drugiej strony, charakterystyka chłopów w Weselu przedstawia ich jako ludzi prostych, ale autentycznych, silnie związanych z ziemią i tradycją.
Obraz społeczeństwa w Weselu pokazuje głęboki konflikt między inteligencją a chłopami, który uniemożliwia skuteczne działanie narodowe. Wyspiański wykorzystuje liczne symbole w Wesele i ich znaczenie jest wielowymiarowe - na przykład Kaduceusz symbolizuje władzę i możliwość zjednoczenia narodu. Podziały społeczne uniemożliwiające wspólne działanie są przedstawione poprzez różnice w mentalności, języku i sposobie postrzegania rzeczywistości między obiema grupami. Obraz wsi w Weselu nie jest jednoznaczny - z jednej strony jest to miejsce autentyczne i pełne życia, z drugiej strony ujawnia problemy społeczne i narodowe. Dramat pokazuje, że mimo pozornego zbliżenia podczas wesela, przepaść między chłopami a inteligencją pozostaje niemożliwa do przekroczenia, co stanowi metaforę szerszego problemu jedności narodowej w ówczesnej Polsce.