"Wesele" Stanisława Wyspiańskiego to fundamentalne dzieło polskiej literatury, które łączy w sobie elementy dramatu młodopolskiego z głęboką symboliką narodową.
W utworze występuje bogata warstwa symboliczna, gdzie każdy element niesie głębsze znaczenie. Złoty róg symbolizuje szansę na narodowe przebudzenie i walkę o niepodległość, podczas gdy chata bronowicka reprezentuje miejsce spotkania różnych warstw społecznych. Szczególnie istotny jest motyw tańca, który w dramacie pełni funkcję metafory kondycji narodu polskiego. Chocholi taniec w finale utworu symbolizuje marazm społeczeństwa i jego niezdolność do podjęcia walki o wolność. Taniec w "Weselu" przybiera różne formy - od żywiołowego weselnego oberka po hipnotyczny, tragiczny taniec finałowy.
Dramat charakteryzuje się synkretyzmem gatunkowym, łącząc elementy realizmu, symbolizmu i ekspresjonizmu. Wyspiański mistrzowsko wykorzystuje konwencję dramatu symbolicznego, gdzie postacie często reprezentują szersze zjawiska społeczne i narodowe. W utworze odnajdujemy również cechy naturalizmu, szczególnie w przedstawieniu chłopskich bohaterów i ich języka. Istotne symbole, takie jak czapka z pawimi piórami czy sznur, budują wielowarstwową strukturę znaczeniową dzieła. Złota podkowa symbolizuje szczęście i pomyślność, jednak w kontekście dramatu nabiera ironicznego wydźwięku. Utwór stanowi przykład dramatu neoromantycznego, gdzie osobiste historie bohaterów przeplatają się z wielkimi tematami narodowymi i uniwersalnymi.