Literatura wojny i okupacji - charakterystyka epoki

Literatura wojny i okupacji to okres w polskiej literaturze rozpoczynający się w 1939 roku, wraz z wybuchem II wojny światowej. Twórczość tego czasu koncentrowała się głównie na tematyce wojennej, życiu codziennym pod okupacją oraz problemach społecznych i moralnych wynikających z tej sytuacji.

Główne cechy literatury tego okresu to:

1. Sztuka ulotna - miała charakter propagandowy, której celem było podtrzymywanie morale Polaków i zachęcanie ich do oporu.

2. Literatura faktu - rezygnowała z fikcji na rzecz autentycznych świadectw, dokumentów i osobistych przeżyć uczestników wydarzeń.

Charakterystyczne typy bohaterów w literaturze wojennej to:

• Człowiek zlagrowany - więzień niemieckich obozów koncentracyjnych lub radzieckich łagrów
• Poeta-żołnierz
• Żołnierz zbrojnego podziemia
• Ofiara Holokaustu

Highlight: Najważniejszym tematem literatury wojennej był Holokaust - zaplanowana przez nazistowskie Niemcy eksterminacja narodu żydowskiego.

Definition: Holokaust to systematyczne ludobójstwo Żydów europejskich dokonane przez nazistowskie Niemcy podczas II wojny światowej.

Example: Przykładem literatury Holokaustu jest "Medaliony" Zofii Nałkowskiej czy "Pamiętnik" Anny Frank.

Vocabulary: Getto - wydzielona część miasta, w której przymusowo osiedlano Żydów podczas II wojny światowej.

Ta epoka literacka stanowi niezwykle ważne świadectwo historyczne, ukazujące okrucieństwo wojny i okupacji, ale także heroizm i siłę ducha narodu polskiego w obliczu niewyobrażalnego terroru.