Starożytność i średniowiecze - nurty filozoficzne i wzorce osobowe

Starożytność, zwana także epoką klasyczną lub antykiem, trwała około 4000 lat i dała początek sztuce, literaturze, filozofii i nauce. W tym okresie rozwinęły się ważne nurty filozoficzne, takie jak stoicyzm i epikureizm.

Definicja: Stoicyzm to filozofia zakładająca, że rzeczy materialne są nietrwałe, a jedynymi ważnymi dobrami są cnota i honor. Stoicy cenili opanowanie, dystans i spokój wobec losu.

Definicja: Epikureizm to filozofia głosząca, że celem życia jest szczęście, którego należy szukać w przyjemnościach. Epikurejczycy zachęcali do cieszenia się każdą chwilą (Carpe Diem!).

Wśród najważniejszych myślicieli starożytności wymienić należy:

1. Sokratesa - który dążył do wychowania człowieka na prawego obywatela
2. Platona - założyciela szkoły filozoficznej, twórcy teorii idei
3. Arystotelesa - ucznia Platona, który uznawał materię za podstawowy element budowy świata

Średniowiecze, często określane jako mroczne i barbarzyńskie, charakteryzowało się umocnieniem chrześcijaństwa. W tej epoce wykształciły się specyficzne wzorce osobowe:

Przykład: Wzorzec ascety (świętego) - człowieka odrzucającego luksusy i przyjemności dla poświęcenia się Bogu.

Przykład: Wzorzec rycerza - dla którego najważniejsze są miłość do ojczyzny, wiara chrześcijańska, honor i odwaga.

Przykład: Wzorzec władcy - uważanego za wybrańca Boga, który powinien szanować kościół, być dobrym wojownikiem i sprawiedliwym rządzącym.

Wśród myślicieli średniowiecza wyróżnić można:

• św. Tomasza z Akwinu - jednego z najwybitniejszych myślicieli chrześcijaństwa
• św. Franciszka z Asyżu - inicjatora franciszkanizmu
• św. Augustyna - który określił trzy cnoty duszy niezbędne do poznania Boga: wiarę, nadzieję i miłość

Highlight: Średniowiecze to epoka, w której dominowały wartości takie jak wiara, uczucia, intuicja, naród, walka i wolność.