Sztuka prehistoryczna to fascynujący okres w dziejach ludzkości, który pozostawił nam niezwykłe świadectwa artystycznej ekspresji naszych przodków.
Malarstwo jaskiniowe stanowi jeden z najważniejszych przejawów twórczości człowieka prehistorycznego. Najbardziej znane malowidła naskalne znajdują się w jaskini Lascaux we Francji, gdzie możemy podziwiać dynamiczne przedstawienia zwierząt wykonane ochrą i węglem. Artyści paleolityczni tworzyli również w innych miejscach Europy, używając naturalnych barwników i wykorzystując naturalne wypukłości skał do tworzenia trójwymiarowego efektu. Sztuka paleolitu charakteryzowała się realizmem i dbałością o szczegóły anatomiczne przedstawianych zwierząt.
Innym ważnym aspektem sztuki prehistorycznej są figurki i rzeźby, wśród których najbardziej znana jest Wenus z Willendorfu. Ta kamienna figurka, datowana na około 28-25 tys. lat p.n.e., przedstawia kobiecą postać o przesadzonych cechach płciowych, co prawdopodobnie wiązało się z kultem płodności. W okresie mezolitu sztuka ewoluowała w kierunku większej schematyzacji i uproszczenia form. Pojawiły się sceny grupowe przedstawiające polowania i życie społeczne. Historia sztuki tego okresu pokazuje, jak człowiek stopniowo rozwijał swoje umiejętności artystyczne i techniczne, przechodząc od prostych form wyrazu do coraz bardziej złożonych kompozycji. Warto zauważyć, że prehistoryczne rysunki na skale nie były jedynie dekoracją - pełniły również funkcje magiczne, rytualne i komunikacyjne, stanowiąc pierwsze próby przekazywania informacji w formie wizualnej.
