Renesans był przełomowym okresem w historii sztuki europejskiej, który rozpoczął się we Włoszech w XIV wieku i trwał do XVI wieku. Architektura renesansu we Włoszech stanowiła wzór dla całej Europy, wprowadzając harmonijne proporcje i nawiązania do antyku.
Cechy sztuki renesansu obejmowały przede wszystkim powrót do wzorców antycznych, stosowanie symetrii i harmonii, wykorzystanie perspektywy linearnej oraz dbałość o proporcje. W architekturze renesansowej charakterystyczne było stosowanie kolumn w porządkach klasycznych, kopuł, oraz półkolistych łuków. Budowle cechowała horyzontalna kompozycja i regularne rozmieszczenie okien. Do najwybitniejszych twórców renesansu należeli Filippo Brunelleschi, który zaprojektował słynną kopułę katedry florenckiej, oraz Michał Anioł, twórca fresków w Kaplicy Sykstyńskiej i kopuły Bazyliki św. Piotra.
Architektura renesansu w Polsce rozwinęła się głównie w XVI wieku, czego najlepszym przykładem jest przebudowa Wawelu i powstanie Kaplicy Zygmuntowskiej. Polscy malarze renesansu tworzyli pod silnym wpływem sztuki włoskiej, jednak wykształcili własny styl łączący tradycje lokalne z nowymi prądami. Twórcy renesansu i ich dzieła wywarli ogromny wpływ na rozwój sztuki europejskiej, wprowadzając nowe techniki i tematy. Szczególnie istotne było zastosowanie perspektywy matematycznej w malarstwie oraz rozwój portretów świeckich. Architektura renesansu przykłady można znaleźć w całej Europie, od Florencji przez Kraków po Londyn, co świadczy o uniwersalnym charakterze tego stylu.
