Definicja i cechy praw człowieka

Prawa człowieka to zbiór uprawnień przysługujących każdej osobie od urodzenia aż do śmierci, które nie wymagają żadnego uzasadnienia. Koncepcja ta opiera się na idei godności człowieka i przekonaniu o przyrodzonej wartości każdej jednostki. Godność człowieka nie może być stopniowana ani uzależniana od indywidualnych cech jednostki.

Highlight: Termin "prawa człowieka" został po raz pierwszy użyty w 1716 roku w Deklaracji praw Wirginii.

Prawa człowieka charakteryzują się następującymi cechami:

1. Powszechność - przysługują wszystkim ludziom bez wyjątków.
2. Uniwersalność - są jednolite w każdym zakątku świata.
3. Przyrodzoność - przynależą każdemu człowiekowi od urodzenia aż do śmierci.
4. Niezbywalność - nikt nie może ich zabrać, a jednostka nie może się ich zrzec.

Geneza praw człowieka sięga starożytności. W starożytnej Grecji rozwinęła się idea wolności jako prawa naturalnego każdego człowieka oraz koncepcja niezależności jednostki od władzy państwowej. Pierwsi chrześcijanie głosili naukę Jezusa o równości wszystkich ludzi. W średniowieczu chrześcijańscy filozofowie, jak Tomasz z Akwinu, rozwinęli koncepcję praw naturalnych przysługujących wszystkim z woli Boga.

Example: Wielka Karta Swobód (Magna Carta) z 1215 roku jest uważana za pierwszy dokument gwarantujący prawa człowieka, w tym wolność wyznania i prawo własności.

W okresie oświecenia John Locke sformułował doktrynę praw człowieka, która ukształtowała się pod wpływem racjonalizmu i liberalizmu. Według tej koncepcji, zadaniem państwa jest ochrona praw naturalnych jednostki. Ważnymi dokumentami z tego okresu są Deklaracja niepodległości Stanów Zjednoczonych (1776) i Deklaracja praw człowieka i obywatela we Francji (1789).