System źródeł prawa w Polsce opiera się na ściśle określonej hierarchii aktów prawnych, gdzie najwyższym aktem jest Konstytucja RP.
Hierarchia źródeł prawa powszechnie obowiązującego obejmuje następujące poziomy (od najwyższego):
- Konstytucja RP
- Ratyfikowane umowy międzynarodowe
- Ustawy
- Rozporządzenia
- Akty prawa miejscowego
W polskim systemie prawnym szczególną rolę odgrywają ratyfikowane umowy międzynarodowe, których proces zatwierdzania reguluje Art 90 Konstytucji. Ratyfikacji dokonuje Prezydent RP za zgodą parlamentu, przy czym wyróżniamy tzw. małą ratyfikację (zgoda wyrażona w ustawie) oraz dużą ratyfikację (zgoda wyrażona w referendum). Przykładami ratyfikowanych umów są traktaty akcesyjne do Unii Europejskiej czy konwencje dotyczące praw człowieka.
Akty prawa miejscowego stanowią istotny element systemu prawnego na poziomie lokalnym. Są wydawane przez organy samorządu terytorialnego i administracji rządowej, obowiązując wyłącznie na określonym terenie. Akty prawa miejscowego w gminie obejmują uchwały rady gminy i zarządzenia wójta/burmistrza/prezydenta miasta. Na poziomie powiatu i województwa wydawane są odpowiednio przez rady powiatu i sejmiki województw. Charakterystyczną cechą tych aktów jest ich ograniczony zasięg terytorialny oraz konieczność zgodności z aktami wyższego rzędu. Formalne i materialne źródła prawa tworzą kompleksowy system norm prawnych, gdzie źródła formalne to konkretne akty prawne, a materialne to czynniki społeczno-gospodarcze wpływające na tworzenie prawa.