Polisacharydy i cukry redukujące
Polisacharydy to długie łańcuchy zbudowane z wielu cząsteczek monosacharydów. W przeciwieństwie do cukrów prostych, są nierozpuszczalne w wodzie i nie mają właściwości redukujących. Dzielą się na dwie główne grupy ze względu na funkcje.
Polisacharydy zapasowe zawierają cząsteczki glukozy połączone wiązaniami 1,4-α-glikozydowymi, które są łatwo rozkładane przez enzymy:
- Skrobia – materiał zapasowy roślin, zbudowany z amylozy i amylopektyny
- Glikogen – materiał zapasowy zwierząt i grzybów, gromadzony głównie w wątrobie i mięśniach
Polisacharydy budulcowe zawierają wiązania 1,4-β-glikozydowe, trudne do rozłożenia:
- Celuloza – główny składnik ścian komórkowych roślin, tworzy mikrofibryle dzięki wiązaniom wodorowym
- Chityna – buduje szkielet zewnętrzny stawonogów i ściany komórkowe grzybów
Cukry redukujące to sacharydy posiadające wolną grupę aldehydową, która może ulegać utlenieniu. Wykrywamy je za pomocą próby Fehlinga – jeśli cukier jest redukujący, niebieski roztwór zmienia barwę na ceglastoczerwoną. Do cukrów redukujących zaliczamy wszystkie monosacharydy, maltozę i laktozę, ale nie sacharozę.
💡 Praktyczna wskazówka: Sprawdź swoją wiedzę! Miód zawiera głównie fruktozę i glukozę, czyli cukry redukujące. Po dodaniu odczynnika Fehlinga zaobserwujesz charakterystyczną zmianę barwy na ceglastoczerwoną.