Nisza ekologiczna i tolerancja ekologiczna to kluczowe pojęcia w ekologii, które opisują miejsce i rolę organizmów w środowisku naturalnym.
Nisza ekologiczna to całokształt wymagań i zależności organizmu w stosunku do środowiska, w którym żyje. Obejmuje nie tylko przestrzeń fizyczną (siedlisko), ale także sposób odżywiania, zachowania i interakcje z innymi organizmami. Nisza podstawowa określa potencjalne możliwości organizmu w idealnych warunkach, podczas gdy nisza rzeczywista uwzględnia ograniczenia wynikające z konkurencji i innych czynników środowiskowych. Przykładem może być nisza ekologiczna żaby, która obejmuje zarówno środowisko wodne jak i lądowe, sposób polowania na owady oraz rolę w łańcuchu pokarmowym.
Tolerancja ekologiczna określa zakres warunków środowiskowych, w których organizm może przeżyć i funkcjonować. Jest ona opisywana przez dwa fundamentalne prawa: Prawo minimum Liebiga oraz Prawo tolerancji Shelforda. Prawo minimum Liebiga wskazuje, że rozwój organizmu jest ograniczony przez czynnik występujący w niedoborze, nawet jeśli inne czynniki są optymalne. Prawo tolerancji Shelforda określa górną i dolną granicę tolerancji organizmu na dany czynnik środowiskowy. Organizmy mogą wykazywać różną szerokość zakresu tolerancji - od stenobionów (wąski zakres) po eurybionty (szeroki zakres). Krzywa zakresu tolerancji ekologicznej obrazuje graficznie te zależności, pokazując optimum oraz granice tolerancji organizmu na poszczególne czynniki środowiskowe.