Środowisko życia i cechy charakterystyczne roślin okrytonasiennych
Rośliny okrytonasienne to grupa roślin powszechnie występujących na całej Ziemi, charakteryzująca się wytwarzaniem kwiatów. Ich kluczową cechą jest ukrycie zalążków w kwiatach i nasion w owocach, co zapewnia im lepszą ochronę i odporność na zmiany środowiska w porównaniu z roślinami nagonasiennymi.
Definicja: Rośliny okrytonasienne, zwane również okrytozalążkowymi, to rośliny wytwarzające kwiaty, w których ukryte są zalążki.
Rośliny te przystosowały się do różnych form zapylania, wykorzystując nie tylko wiatr, ale także zwierzęta. Ta adaptacja przyczyniła się do ich ogromnego sukcesu ewolucyjnego i rozprzestrzenienia się na całym globie.
Highlight: Rośliny okrytonasienne tworzą zwarte zbiorowiska, takie jak lasy czy łąki, co świadczy o ich zdolności do dominacji w różnych ekosystemach.
W zależności od budowy organów wegetatywnych, rośliny okrytonasienne dzieli się na drzewa, krzewy i rośliny zielne. Każda z tych form ma swoje unikalne cechy i strategie przetrwania:
- Drzewa:
Długowieczne rośliny o zdrewniałej łodydze pniu
Tworzą lasy liściaste i mieszane w strefie umiarkowanej oraz bogate gatunkowo lasy tropikalne
Przykład: Baobaby to jedne z najgrubszych drzew okrytonasiennych, osiągające średnicę pnia nawet 11 metrów.
- Krzewy:
Osiągają wysokość do 5 metrów
W naturalnych ekosystemach tworzą warstwę podszytu w lasach
Często wykorzystywane jako rośliny ozdobne w parkach i ogrodach
Przykład: Leszczyna, trzmielina, bez czarny to przykłady krzewów występujących naturalnie w lasach, podczas gdy bez lilak i forsycja są popularnymi krzewami ozdobnymi.
- Rośliny zielne:
Charakteryzują się niezdrewniałymi łodygami o delikatnej budowie
Obejmują rośliny jednoroczne, dwuletnie i byliny
Vocabulary: Byliny to rośliny wieloletnie, których podziemne organy pozwalają przetrwać okres zimy.
Warto zauważyć, że rośliny okrytonasienne wykształciły różne strategie przetrwania niekorzystnych warunków. Drzewa i krzewy w stanie bezlistnym mogą przetrwać mrozy dzięki wielowarstwowemu korkowi pokrywającemu ich pnie. Ta adaptacja jest szczególnie widoczna w tundrze, gdzie drzewa i krzewy mają niski pokrój.
