Systematyka związków nieorganicznych to fundamentalna dziedzina chemii, która klasyfikuje i opisuje właściwości różnych związków nieorganicznych. Szczególnie istotną grupę stanowią tlenki metali i niemetali, które powstają w wyniku bezpośredniego łączenia się pierwiastków z tlenem.
Metody otrzymywania tlenków obejmują kilka kluczowych reakcji chemicznych. Podstawową metodą jest bezpośrednie łączenie pierwiastków z tlenem, na przykład podczas spalania metali czy niemetali. Reakcje otrzymywania tlenków przykłady obejmują między innymi syntezę tlenku glinu (Al₂O₃) poprzez spalanie glinu w tlenie, czy otrzymywanie tlenku węgla(IV) w wyniku spalania węgla. Właściwości fizyczne tlenków metali i niemetali różnią się znacząco - tlenki metali są zazwyczaj ciałami stałymi o wysokich temperaturach topnienia, podczas gdy tlenki niemetali występują często w stanie gazowym lub ciekłym w warunkach normalnych.
Właściwości związków jonowych w tlenkach zależą od rodzaju wiązań chemicznych. W tlenkach metali dominuje wiązanie jonowe, natomiast w tlenkach niemetali występuje wiązanie kowalencyjne niespolaryzowane. Te różnice wpływają na ich reaktywność i zastosowanie tlenków w przemyśle i życiu codziennym. Tlenki metali znajdują szerokie zastosowanie w produkcji materiałów budowlanych, ceramice i przemyśle chemicznym, podczas gdy tlenki niemetali są wykorzystywane w produkcji kwasów, nawozów i jako regulatory kwasowości w różnych procesach przemysłowych. Właściwości tlenków metali obejmują zasadowy charakter chemiczny i zdolność do reagowania z kwasami, natomiast właściwości tlenków niemetali charakteryzują się kwasowym charakterem i zdolnością do reagowania z zasadami.
