Główne nurty filozoficzne starożytności
Strona ta przedstawia dwa kluczowe nurty filozoficzne starożytnej Grecji: epikureizm i stoicyzm, a także ich wpływ na twórczość Horacego. Epikureizm koncentrował się na dążeniu do przyjemności i unikaniu cierpienia. Epikurejczycy wierzyli, że dobre życie polega na doznawaniu przyjemności, przy czym podstawową przyjemnością jest radość życia i brak cierpienia. Żyli w zgodzie z naturą i sobą, unikając cierpienia i dążąc do uporządkowanego życia na ziemi, nie wierząc w życie przyszłe.
Stoicyzm, z drugiej strony, kładł nacisk na kierowanie się rozumem, a nie emocjami. Stoicy dążyli do osiągnięcia równowagi ducha i akceptacji praw natury. Wierzyli, że człowiek nie ma wpływu na bieg wydarzeń i powinien zachować "stoicki spokój" wobec wyroków fortuny. Charakteryzowała ich trzeźwość umysłu, powaga i równowaga.
Horacy, reprezentujący "złoty środek", łączył elementy obu nurtów. Jego filozofia życiowa opierała się na zasadzie "carpe diem" (chwytaj dzień), zachęcając do korzystania z każdej chwili. W jego twórczości widoczne są motywy mitologiczne, dążenie do doskonałej formy połączonej z prostym stylem oraz przekonanie, że życie na ziemi jest chwilą, a dobra materialne i pozycja społeczna nie powinny się liczyć.
Cytat: "Carpe diem" - Horacy
Definicja: Aurea mediocritas (złoty środek) to filozoficzna koncepcja równowagi między skrajnościami, reprezentowana w twórczości Horacego, łącząca elementy epikureizmu i stoicyzmu.
