Starożytny Rzym to jedna z najpotężniejszych cywilizacji starożytnego świata, która wywarła ogromny wpływ na rozwój kultury europejskiej.
Cesarstwo Rzymskie przeszło przez trzy główne okresy rozwoju: okres królewski (753-509 p.n.e.), Republika rzymska (509-27 p.n.e.) i okres cesarski (27 p.n.e.-476 n.e.). Początki Rzymu wiążą się z Etruskami, którzy zamieszkiwali tereny północnej Italii i znacząco wpłynęli na rozwój rzymskiej kultury. Etruskowie byli ludem bardzo rozwiniętym, posiadającym własne pismo, rozwiniętą sztukę i architekturę. Szczególnie interesujący jest status kobiet etruskich, które cieszyły się większą wolnością niż w innych starożytnych społeczeństwach.
W okresie Republiki rzymskiej władza była podzielona między różne urzędy, co miało zapobiec jej nadmiernej koncentracji. Najważniejsze urzędy w republice rzymskiej to konsulowie, którzy sprawowali najwyższą władzę wykonawczą, pretor odpowiedzialny za wymiar sprawiedliwości, oraz cenzorzy - urzędnicy którzy prowadzili spis ludności oraz sporządzali listy senatorów. Senat, składający się z byłych urzędników, pełnił funkcję doradczą i kontrolną. System ten funkcjonował sprawnie przez kilka stuleci, jednak ostatecznie upadek monarchii rzymskiej i narastające konflikty wewnętrzne doprowadziły do przekształcenia republiki w cesarstwo. W okresie cesarskim władza została skoncentrowana w rękach jednego władcy, choć formalnie zachowano niektóre republikańskie instytucje.
