Epoka baroku w XVII-wiecznej Europie była okresem wielkich przemian kulturowych, społecznych i politycznych. Był to czas, gdy sztuka służyła jako narzędzie propagandy religijnej i politycznej, charakteryzujący się monumentalnością, bogactwem zdobień i teatralnością. W architekturze dominowały wspaniałe pałace i kościoły, malarstwo skupiało się na dramatycznych scenach religijnych i mitologicznych, a muzyka rozwijała nowe formy, jak opera czy oratorium.
Jednym z najważniejszych wydarzeń tego okresu była wojna trzydziestoletnia, która toczyła się w latach 1618-1648. Konflikt ten rozpoczął się jako spór religijny między katolikami a protestantami w Świętym Cesarstwie Rzymskim, ale szybko przekształcił się w ogólnoeuropejską walkę o dominację polityczną. Skutki wojny były dramatyczne - zniszczenia gospodarcze, wyludnienie wielu regionów Europy Środkowej i zmiana układu sił politycznych. Pokój westfalski kończący wojnę ustanowił nowy porządek w Europie, wprowadzając zasadę suwerenności państw.
W tym samym czasie we Francji rozwinął się system absolutyzmu, którego najdoskonalszym przedstawicielem był Ludwik XIV. "Król Słońce" stworzył model państwa scentralizowanego, gdzie cała władza skupiona była w rękach monarchy. Wersal, jego wspaniała rezydencja, stała się symbolem potęgi królewskiej i wzorem dla innych europejskich władców. Ludwik XIV kontrolował nie tylko politykę i gospodarkę, ale także kulturę, sztukę i życie dworskie, ustanawiając Francję jako dominującą siłę w Europie. System ten wpłynął na rozwój podobnych form rządów w innych krajach europejskich, kształtując politykę kontynentu przez kolejne dekady.
