Geneza porażki i podboje totalitaryzmów
Klęska Polski w wojnie obronnej 1939 roku miała kilka głównych przyczyn. Przede wszystkim ewakuacja władz z terenu państwa osłabiła morale. Niemiecka taktyka Blitzkriegu zaskoczyła polskie dowództwo, a atak ZSRR 17 września przekreślił szanse na dalszy opór. Nie bez znaczenia była też bierna postawa zachodnich aliantów i ogromna przewaga liczebna i techniczna agresorów.
Do 1941 roku Niemcy podbili znaczną część Europy, włączając Polskę, Danię, Norwegię, Belgię, Holandię, Luksemburg, Francję i Czechosłowację. Równolegle ZSRR zajął wschodnią część Rzeczpospolitej, kraje bałtyckie (Litwę, Łotwę, Estonię), część Rumunii i część Finlandii.
Plan Fall Weiss zakładał błyskawiczne pokonanie Polski w ciągu kilku tygodni. Hitler wydał dyrektywę do jego opracowania, zakładając rozpoczęcie działań bez wypowiedzenia wojny, zgodnie z doktryną Blitzkriegu. Oznaczało to zmasowany atak z powietrza, lądu i morza, mający na celu szybkie złamanie polskiej obrony.
Kolejnym krokiem miał być Fall Gelb - plan ataku na kraje Beneluksu i Francję. Zakładał on złamanie neutralności Belgii, Holandii i Luksemburga, co miało odwrócić uwagę aliantów od głównego celu - Francji. Strategia ta okazała się skuteczna, doprowadzając do kapitulacji Francji w czerwcu 1940 roku.
Zrozum szerszy kontekst: Niemiecki plan Lebensraum (przestrzeni życiowej) był ideologicznym uzasadnieniem ekspansji terytorialnej. Naziści twierdzili, że Niemcy są przeludnione i potrzebują więcej ziemi, co miało usprawiedliwiać agresję na sąsiednie kraje. W rzeczywistości była to pseudonaukowa teoria maskująca imperialistyczne ambicje Hitlera.