Konferencja Paryska i Kształtowanie Granic Niepodległej Polski
Droga Polski do niepodległości w punktach nabrała szczególnego znaczenia podczas Konferencji Paryskiej w 1919 roku. To właśnie wtedy, gdy Polska odzyskała niepodległość w skrócie po 123 latach zaborów, kluczowe decyzje dotyczące kształtu terytorialnego państwa polskiego zapadały na arenie międzynarodowej.
Roman Dmowski i Ignacy Jan Paderewski, jako delegaci Komitetu Narodowego Polskiego (KNP), przedstawili podczas konferencji ambitne postulaty terytorialne. Podstawą ich żądań była mapa Polski z 1772 roku, czyli sprzed pierwszego rozbioru. Dodatkowo, postulowano włączenie do Polski terenów na zachodzie (Śląsk) i północy (Mazury), które historycznie nie należały do I Rzeczypospolitej.
Ważne: Postanowienia konferencji paryskiej ostatecznie ukształtowały granice odrodzonej Polski, choć nie wszystkie polskie postulaty zostały przyjęte. Kluczowe decyzje obejmowały utworzenie Wolnego Miasta Gdańska oraz przeprowadzenie plebiscytów na Warmii, Mazurach, Powiślu i Górnym Śląsku.
Skutki odzyskania niepodległości przez Polskę były złożone i dalekosiężne. Jednym z najważniejszych było przyjęcie tzw. małego traktatu wersalskiego, który zobowiązywał Polskę do ochrony praw mniejszości narodowych. To zobowiązanie miało istotny wpływ na późniejszą politykę wewnętrzną II Rzeczypospolitej.