Jan III Sobieski był jednym z najważniejszych władców w historii Polski, który zasłynął jako wybitny dowódca wojskowy i mądry król.

Elekcja Jana III Sobieskiego 1674 była przełomowym momentem w dziejach Rzeczypospolitej. Po abdykacji Michała Korybuta Wiśniowieckiego, szlachta wybrała na króla doświadczonego wodza, który już wcześniej udowodnił swoje umiejętności militarne. Sobieski został wybrany głównie dzięki swojemu zwycięstwu w bitwie pod Chocimiem, gdzie jako hetman wielki koronny pokonał armię turecką. To zwycięstwo przyniosło mu ogromną popularność wśród szlachty i przyczyniło się do jego wyboru na króla Polski.

Polityka zagraniczna Jana Sobieskiego w XVIII wieku koncentrowała się głównie na obronie kraju przed zagrożeniem tureckim. Jako król prowadził aktywną politykę międzynarodową, zawierając sojusze z różnymi państwami europejskimi. Najważniejszym jego osiągnięciem była odsiecz wiedeńska w 1683 roku, gdzie dowodząc połączonymi siłami polsko-austriacko-niemieckimi, pokonał armię turecką i uratował Wiedeń przed okupacją. To zwycięstwo przyniosło mu sławę w całej Europie i tytuł "Obrońcy Chrześcijaństwa". Sobieski prowadził także działania dyplomatyczne z Francją, próbując zbalansować wpływy różnych mocarstw w regionie. Jego rządy przyczyniły się do wzmocnienia pozycji Polski na arenie międzynarodowej, choć nie udało mu się zrealizować wszystkich planowanych reform wewnętrznych. Okres jego panowania jest uznawany za ostatni moment świetności Rzeczypospolitej przed nadchodzącym kryzysem XVIII wieku.