Stefan Batory był jednym z najważniejszych władców w historii Polski, panującym w latach 1576-1586. Jego rządy przypadły na burzliwy okres Podwójnej elekcji 1575, kiedy to szlachta podzieliła się między poparciem dla niego a cesarza Maksymiliana II Habsburga. Batory ostatecznie zwyciężył i został koronowany na króla Polski, zawierając słynne Pacta conventa - umowę określającą jego zobowiązania wobec Rzeczypospolitej.
Okres panowania Batorego charakteryzował się licznymi konfliktami zbrojnymi. Jednym z pierwszych wyzwań był Konflikt z Gdańskiem 1576, zakończony Bitwą pod Lubiszewem. Najważniejszym jednak elementem jego polityki były Wojny Stefana Batorego z Moskwą (1577-1582), podczas których przeprowadził trzy udane wyprawy przeciwko Iwanowi Groźnemu. Wojna polsko-rosyjska 1577 przyniosła Polsce znaczące zwycięstwa, w tym sukces w Bitwie pod Mohylewem. Batory wprowadził też istotne Reformy wewnętrzne, tworząc między innymi Trybunał Koronny i reorganizując armię poprzez utworzenie piechoty wybranieckiej.
Stefan Batory zapisał się w historii jako "król niemalowany" - władca energiczny i wojowniczy, który osobiście dowodził wojskami podczas kampanii wojennych. Mimo że nie miał dzieci, jego dziedzictwo polityczne i militarne było znaczące. Jego nagła śmierć w 1586 roku w Grodnie była wielkim ciosem dla Rzeczypospolitej. Warto zaznaczyć, że jego panowanie przypadło na okres między dwiema innymi znaczącymi podwójnymi elekcjami - tą z 1587 roku po jego śmierci i późniejszą z 1733 roku. Jego rządy przyczyniły się do wzmocnienia pozycji Polski na arenie międzynarodowej i modernizacji państwa, szczególnie w aspekcie militarnym i sądowniczym.
