Historia starożytnego Izraela
Historia starożytnego Izraela zaczyna się od wędrówki pasterskiego ludu Hebrajczyków do Kanaanu (dzisiejsza Palestyna). Według Biblii w tym regionie powstało królestwo żydowskie ze stolicą w Jerozolimie, którym rządzili trzej wybitni władcy: Saul - pierwszy król, Dawid - twórca potęgi państwa, oraz mądry Salomon - budowniczy Pierwszej Świątyni Jerozolimskiej.
Po śmierci Salomona państwo podzieliło się na dwie części. Południowe Królestwo Judy, rządzone przez potomków Dawida, zachowało względną stabilność, choć ostatecznie upadło w 586 r. p.n.e., gdy Nabuchodonozor zburzył Jerozolimę i uprowadził Hebrajczyków do niewoli babilońskiej. Północne Królestwo Izraela, bardziej niestabilne politycznie, zostało podbite przez Asyrię w 722 r. p.n.e.
Po upadku Babilonu, Persowie pod wodzą Cyrusa II pozwolili Żydom wrócić do ojczyzny. Później Palestyna stała się częścią imperium Aleksandra Wielkiego, a następnie była kontrolowana przez Ptolemeuszy i Seleukidów. Próba przekształcenia Świątyni Jerozolimskiej w miejsce kultu boga Baala wywołała powstanie Machabeuszy, dzięki któremu Hebrajczycy odzyskali niezależność.
Ciekawostka! Niewola babilońska nie złamała tożsamości narodu żydowskiego - wręcz przeciwnie, umocniła ich wiarę i tradycje. Mimo życia z dala od ojczyzny, Żydzi zachowali swoją religię i kulturę, co jest jednym z najstarszych przykładów przetrwania tożsamości narodowej mimo utraty państwowości.