Polityka okupacyjna III Rzeszy
Hitler marzył o stworzeniu Wielkiej Tysiącletniej Rzeszy dla 120 milionów Niemców. Europa Środkowo-Wschodnia miała stać się "przestrzenią życiową" dla narodu niemieckiego. To właśnie dlatego polityka Niemiec w okupowanej Europie różniła się zależnie od regionu.
W Europie Środkowo-Wschodniej Niemcy uznali ludność słowiańską, żydowską i romską za "podludzi". Rządy okupacyjne opierały się na terrorze i brutalnych represjach. Każdy przejaw oporu karano śmiercią, stosując zasadę odpowiedzialności zbiorowej. Zupełnie inaczej wyglądała sytuacja na zachodzie, gdzie mieszkańców uznano za "spadkobierców germanów", a ich życie toczyło się względnie normalnie pod kontrolą marionetkowych rządów.
Polski ruch oporu w czasie II wojny światowej był jednym z najpotężniejszych w Europie. Na ziemiach polskich rozwinęła się silna konspiracja niepodległościowa z Armią Krajową na czele. Polskie organizacje podziemne w czasie II wojny światowej prowadziły regularną walkę z okupantem.
Szczególnie okrutna była polityka Niemiec wobec Żydów. Początkowo zmuszano ich do noszenia gwiazdy Dawida i przesiedlano do gett. W 1942 roku na konferencji w Wannsee naziści zdecydowali o "ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej", co oznaczało Holokaust - systematyczną zagładę europejskich Żydów.
Warto wiedzieć! W Polsce działała Rada Pomocy Żydom "Żegota", która ratowała życie wielu Żydom. Osoby współpracujące z Niemcami w tropieniu ukrywających się Żydów nazywano szmalcownikami.