Życie w średniowiecznej Europie koncentrowało się głównie wokół dwóch ośrodków: miasta i wsi w średniowieczu. Każdy z nich miał swoją specyfikę i odgrywał istotną rolę w ówczesnym społeczeństwie.
Miasta średniowieczne w Polsce i Europie charakteryzowały się charakterystycznym układem urbanistycznym. Centralnym punktem był rynek z ratuszem, od którego odchodziły prostopadłe ulice. Mieszkańcy średniowiecznego miasta dzielili się na kilka grup społecznych: patrycjat (najbogatsi kupcy i rzemieślnicy), pospólstwo (średniozamożni rzemieślnicy i kupcy) oraz plebs (najubożsi mieszkańcy). Kupcy w średniowieczu prowadzili handel lokalny i dalekosiężny, a rzemieślnicy zrzeszali się w cechach, które regulowały produkcję i chroniły ich interesy. Miasta otaczały mury obronne z basztami i bramami, co stanowiło jeden z głównych elementów systemu obronnego. Największe miasta średniowiecznej Europy to między innymi Paryż, Londyn, Wenecja i Konstantynopol.
Życie na wsi opierało się głównie na rolnictwie. Wprowadzono wtedy innowacyjny system uprawy ziemi znany jako trójpolówka. W przeciwieństwie do wcześniejszej dwupolówki, pole dzielono na trzy części: ozime, jare i ugór. Ten system rolny znacząco zwiększył wydajność produkcji rolnej. Trójpolówka średniowiecze przyniosła rewolucję w gospodarce rolnej, umożliwiając lepsze wykorzystanie ziemi i zwiększenie plonów. Chłopi byli zobowiązani do świadczenia pańszczyzny na rzecz feudała, oddawania części plonów oraz innych danin. Wsie były zorganizowane wokół dworu pańskiego lub klasztoru, a życie regulował rytm pór roku i prac polowych. Jakie były główne zajęcia mieszkańców średniowiecznych miast i wsi - w miastach dominowało rzemiosło i handel, podczas gdy na wsi rolnictwo i hodowla zwierząt.
