Kryzys i upadek systemu parlamentarnego
Niestabilność polityczna to najlepsze określenie dla rządów parlamentarnych w II RP. Po zabójstwie Narutowicza rządy zmieniały się jak w kalejdoskopie - gabinet Sikorskiego przetrwał niecałe pół roku, rząd Chjeno-Piast Witosa nie wytrzymał nawet roku.
Jedynym stabilnym gabinetem był rząd Władysława Grabskiego (1923-1925), złożony z bezpartyjnych fachowców. Jednak i on w końcu upadł, a gdy w maju 1926 roku Witos ponownie stanął na czele rządu, ten przetrwał zaledwie kilka dni.
Przyczyny kryzysu były oczywiste: zbyt duża liczba partii w sejmie utrudniała tworzenie koalicji, parlament miał za dużą władzę względem rządu, a politycy dbali bardziej o interesy partyjne niż państwowe.
Rezultat: Chaos parlamentarny doprowadził do zamachu majowego Piłsudskiego w 1926 roku, który zakończył ten eksperyment z demokracją.