Przyczyny unii lubelskiej
Przyczyną podpisania unii lubelskiej było poparcie średniej szlachty litewskiej dla ściślejszego zjednoczenia obu krajów, licząc na poprawę swojej sytuacji oraz uzyskanie takich samych przywilejów, jakie miała szlachta polska. Ponadto polscy magnaci byli zwolennikami złączenia Polski z Litwą, aby powiększyć swoje majątki o słabo zaludnione tereny na wschodzie.
Po podpisaniu unii lubelskiej w 1569 roku, doszło do zmiany granic, włączenia litewskich ziem Podlasia, Wołynia i Ukrainy do Polski, co skłoniło magnatów do powrotu do Lublina. Unia ta spowodowała, że Polska i Litwa stały się jednym państwem, a nowe państwo przyjęło nazwę Rzeczpospolita Obojga Narodów. Wspólny został władca, sejm, senat, polityka zagraniczna i waluta, natomiast oddzielne pozostały wojsko, skarb, sądy i urzędy.
Rzeczpospolita miała charakter wielonarodowy i wielowyznaniowy, obejmując swoim zasięgiem ponad 800 tysięcy kilometrów kwadratowych i liczącą ponad osiem milionów mieszkańców. Na jej terenie zamieszkiwali Polacy, Litwini, Rusini, Żydzi, Tatarzy, Niemcy, Ormianie i inne mniejszości narodowe.
Unia Lubelska przyniosła wiele pozytywnych skutków, takich jak poprawa sytuacji średniej szlachty litewskiej, powiększenie majątków polskich magnatów oraz zjednoczenie Polski z Litwą. Jednakże, unia miała również negatywne skutki, gdyż wkroczenie w życie unii doprowadziło do wojen z Moskwą oraz mogło zagrażać dynastii Jagiellonów.
Unia lubelska jest zatem obok unii polsko-litewskiej z 1385 roku ważnym wydarzeniem w historii Polski i Litwy, które miało zarówno pozytywne, jak i negatywne skutki dla obu narodów.
