XVI wiek był okresem znaczących przemian w Polsce i Europie, charakteryzującym się rozkwitem Dynastii Jagiellonów oraz kształtowaniem się demokracji szlacheckiej.
W tym czasie Polska, pod rządami ostatnich Jagiellonów, przeżywała okres swojej największej świetności. Skutki zawarcia unii polsko-litewskiej z 1385 roku były nadal widoczne i kształtowały politykę państwa. Unia ta doprowadziła do powstania potężnego organizmu państwowego w Europie Środkowo-Wschodniej, wzmocnienia pozycji międzynarodowej oraz rozwoju gospodarczego. Jednocześnie rozwijała się demokracja szlachecka, system polityczny charakterystyczny dla Rzeczypospolitej, w którym szlachta uzyskiwała coraz więcej przywilejów. Kluczową instytucją stał się Sejm walny, gdzie podejmowano najważniejsze decyzje państwowe.
Europa w XVI wieku doświadczała znaczących przemian politycznych i kulturowych. Był to okres reformacji, rozwoju renesansu oraz kształtowania się nowych potęg europejskich. Polska pod rządami ostatnich Jagiellonów utrzymywała silną pozycję międzynarodową, prowadząc aktywną politykę dynastyczną i handlową. System demokracji szlacheckiej rozwijał się poprzez kolejne przywileje, takie jak konstytucja Nihil Novi (1505), która wymagała zgody sejmu na wprowadzanie nowych praw. Charakterystyczne cechy tego systemu to: dominacja stanu szlacheckiego, zasada jednomyślności w podejmowaniu decyzji (później przekształcona w liberum veto), oraz rozbudowany system sejmikowy. Okres ten zakończył się wraz ze śmiercią ostatniego przedstawiciela dynastii Jagiellonów, Zygmunta Augusta w 1572 roku, co zapoczątkowało nową erę w historii Polski - okres wolnych elekcji.
