Społeczeństwo i Kultura Polski w XVI i XVII wieku
Europa i świat w XVI wieku charakteryzowały się znaczącymi przemianami w dziedzinie zdrowia publicznego i rozwoju społecznego. Jednym z przełomowych odkryć było zrozumienie potrzeby izolacji chorych, gdy uświadomiono sobie, że choroby mogą rozprzestrzeniać się drogą powietrzną. W tym okresie zaczęto również przykładać większą wagę do higieny, szczególnie dbając o czystość wody, co znacząco wpłynęło na jakość życia mieszkańców.
Definicja: Wielokulturowość w XVI wieku oznaczała współistnienie różnych grup etnicznych, religijnych i językowych na terenie jednego państwa, co było charakterystyczne dla ówczesnej Rzeczypospolitej.
W okresie tym nastąpił znaczący postęp technologiczny i bytowy. Rozpowszechnienie szkła okiennego oraz pieców kaflowych przyczyniło się do poprawy warunków mieszkaniowych. Rzeczpospolita w XVI wieku była domem dla około 7 milionów mieszkańców, reprezentujących różne narodowości i mówiących różnymi językami. Dominował język polski, ale powszechnie używano również litewskiego oraz jidysz w społeczności żydowskiej.
Struktura narodowościowa Rzeczypospolitej w XVI wieku przedstawiała się następująco: Polacy stanowili 40% populacji, Rusini 20%, Litwini 13%, Niemcy 10%, a Żydzi 5%. Ta różnorodność etniczna i religijna sprawiała, że Polska była krajem wyjątkowo tolerancyjnym na tle ówczesnej Europy. Szczególnym przykładem tej tolerancji byli Bracia Polscy arianie, którzy reprezentowali radykalny nurt reformacji, kwestionując dogmat o Trójcy Świętej i głosząc pacyfizm.