Społeczeństwo polskie pod okupacją
Większość Polaków wykazała się ogromną odwagą, odmawiając kolaboracji z hitlerowcami. Za współpracę z Niemcami groziła kara śmierci z rąk Polskiego Państwa Podziemnego. Polacy stawiali opór na różne sposoby - lekarze wystawiali fałszywe zwolnienia, księża wypisywali świadectwa chrztu Żydom, a ludność bojkotowała kina niemieckie.
W okupowanej Warszawie istniał trójpodział społeczny. Niemcy mieli status ludności pierwszej kategorii, najlepsze rezydencje i pełnię praw. Polacy żyli w ciągłym zagrożeniu, doświadczając łapanek, masowych egzekucji i terroru. Żydzi znajdowali się na samym dole tej hierarchii - zamknięci w gettach, pozbawieni majątku, pracy i podstawowych praw.
Rozpoczęty w 1939 roku Holokaust prowadził do systematycznej zagłady ludności żydowskiej. Żydzi musieli nosić opaski z gwiazdą Dawida, konfiskowano ich majątek i wywożono do gett oraz obozów zagłady. 19 kwietnia 1943 r. wybuchło powstanie w getcie warszawskim - powstańcy z ŻOB (Żydowskiej Organizacji Bojowej) wiedzieli, że nie mają szans, ale postanowili umrzeć walcząc.
💡 Mimo zagrożenia karą śmierci, wielu Polaków pomagało Żydom. Rada Pomocy Żydom "Żegota", Irena Sendlerowa ratująca dzieci z getta, Witold Pilecki dobrowolnie trafiający do obozu koncentracyjnego i Jan Karski raportujący o warunkach w gettach - to przykłady heroicznej postawy.
Na Wołyniu doszło do tragedii nazywanej Rzezią Wołyńską. Ukraińska Powstańcza Armia (UPA) przeprowadziła "czystkę etniczną" wobec Polaków. Najkrwawszym dniem była "krwawa niedziela" 11 lipca 1943 r. Łącznie w wyniku tych działań zginęło około 100 tysięcy Polaków.