Starożytny Rzym to jedna z najpotężniejszych cywilizacji w historii ludzkości, której początki sięgają 753 roku p.n.e., kiedy według legendy Romulus założył miasto na siedmiu wzgórzach. To wydarzenie zapoczątkowało okres królewski w historii Rzymu, który trwał do 509 p.n.e., gdy ustanowiono republikę.
Społeczeństwo rzymskie charakteryzowało się wyraźnym podziałem klasowym. Patrycjusze stanowili elitę - byli to potomkowie najstarszych rodów rzymskich, posiadający pełnię praw obywatelskich i sprawujący najważniejsze urzędy. Plebejusze tworzyli niższą warstwę społeczną, początkowo pozbawioną wielu praw politycznych. W wyniku długotrwałej walki o równouprawnienie, stopniowo zdobywali oni coraz więcej przywilejów. Warstwy społeczne starożytnego Rzymu obejmowały również niewolników, wyzwoleńców oraz mieszkańców podbitych terytoriów.
Cesarstwo Rzymskie powstało w 44 p.n.e., po zamordowaniu Juliusza Cezara, a formalnie zostało ustanowione przez Oktawiana Augusta. Imperium osiągnęło szczyt potęgi w II wieku n.e., obejmując terytoria od Brytanii po Egipt. Podział cesarstwa Rzymskiego nastąpił w 395 roku n.e. na część wschodnią i zachodnią. Upadek Cesarstwa Rzymskiego nastąpił w 476 roku n.e., gdy ostatni cesarz zachodniorzymski został zdetronizowany. Główne przyczyny upadku cesarstwa rzymskiego to: kryzys gospodarczy, najazdy ludów barbarzyńskich, konflikty wewnętrzne, osłabienie władzy centralnej oraz upadek moralny społeczeństwa. Część wschodnia, znana jako Cesarstwo Bizantyjskie, przetrwała aż do 1453 roku.