Starożytny Rzym to jedna z najpotężniejszych cywilizacji starożytnego świata, która wywarła ogromny wpływ na rozwój kultury europejskiej.
Według Legendy o powstaniu Rzymu, miasto zostało założone w 753 roku p.n.e. przez braci Romulusa i Remusa. Historia Rzymu przeszła przez trzy główne okresy ustrojowe: królestwo (753-509 p.n.e.), Republika rzymska (509-27 p.n.e.) i Cesarstwo Rzymskie (27 p.n.e. - 476 n.e.). W okresie republiki władzę sprawował senat i urzędnicy wybierani przez obywateli. Najważniejszymi urzędnikami byli konsulowie, którzy pełnili funkcje wojskowe i administracyjne. Warstwy społeczne starożytnego Rzymu były ściśle zhierarchizowane - na szczycie znajdowali się patrycjusze (arystokracja), następnie plebejusze (wolni obywatele), a najniżej niewolnicy.
Życie w starożytnym Rzymie koncentrowało się wokół forum - centrum politycznego i handlowego miasta. Prawa i obowiązki obywatela rzymskiego obejmowały uczestnictwo w zgromadzeniach ludowych, służbę wojskową i płacenie podatków. Rzymianie słynęli z organizacji igrzysk rzymskich, które odbywały się w Koloseum i innych amfiteatrach. W późniejszym okresie cesarstwa wprowadzono system dominatu, gdzie cesarz sprawował władzę absolutną. Cesarstwo Rzymskie osiągnęło szczyt potęgi w II wieku n.e., kontrolując terytoria od Brytanii po Egipt. Ludność starożytnego Rzymu była bardzo zróżnicowana, obejmując mieszkańców z różnych części imperium, co przyczyniło się do powstania bogatej i różnorodnej kultury.
