Teatr grecki stanowił fundamentalny element kultury starożytnej Grecji, łącząc w sobie sztukę, religię i życie społeczne.
Starożytny teatr grecki wykształcił się z obrzędów ku czci boga Dionizosa. Charakterystyczna budowa teatru greckiego obejmowała trzy główne części: orchestrę (okrągły plac do tańca chóru), theatron (widownię wykutą w zboczu wzgórza) oraz skene (budynek będący tłem dla aktorów). Widownia mogła pomieścić nawet kilkanaście tysięcy widzów, a doskonała akustyka umożliwiała słyszalność nawet w najdalszych rzędach.
W przedstawieniach występowali wyłącznie mężczyźni, którzy grali także role kobiece. Teatr grecki aktorzy nosili charakterystyczne maski, które symbolizowały emocje i pomagały widzom rozpoznać postaci z daleka. Początkowo występował tylko jeden aktor, później wprowadzono drugiego (Ajschylos), a następnie trzeciego (Sofokles). Najważniejsze gatunki to tragedia i komedia. Najsłynniejsza tragedia grecka "Antygona" Sofoklesa poruszała fundamentalne pytania o prawo boskie i ludzkie. Dramat grecki cechy charakterystyczne to zasada trzech jedności (czasu, miejsca i akcji), obecność chóru komentującego wydarzenia oraz zakaz pokazywania scen przemocy na scenie. Z czego wynikał zakaz przedstawiania krwawych scen w teatrze - wiązało się to z szacunkiem dla bogów i przekonaniem, że przemoc powinna być relacjonowana, a nie pokazywana bezpośrednio. Teatr grecki ciekawostki obejmują fakt, że przedstawienia odbywały się tylko kilka razy w roku podczas świąt ku czci Dionizosa, a aktorzy byli wysoko cenionymi członkami społeczeństwa, często zwolnionymi z podatków i służby wojskowej.
