"Wesele" Stanisława Wyspiańskiego to fundamentalne dzieło polskiej literatury modernistycznej, które łączy realizm z symbolizmem w unikalny sposób.
Dramat modernistyczny "Wesele" przedstawia złożony obraz społeczeństwa polskiego końca XIX wieku, koncentrując się na relacjach między chłopami i inteligencją. Akcja rozgrywa się w bronowickiej chacie, która staje się symboliczną przestrzenią spotkania dwóch światów. Wyspiański mistrzownie wykorzystuje symbolikę przedmiotów - złoty róg symbolizuje szansę na narodowe przebudzenie, złota podkowa reprezentuje szczęście i pomyślność, a sznur staje się metaforą zniewolenia narodu. Kaduceusz pojawia się jako symbol mediacji między światami.
Utwór wyróżnia się charakterystycznymi cechami dramatu młodopolskiego, takimi jak łączenie realizmu z fantastyką, wykorzystanie ludowości i symboliki narodowej. Autor wprowadza postacie rzeczywiste i ich pierwowzory, nadając dziełu wymiar uniwersalny. Gospodyni reprezentuje autentyczną postać Anny Rydlowej, a pozostali bohaterowie Wesela są starannie podzieleni na przedstawicieli różnych warstw społecznych. Naturalizm przejawia się w szczegółowych opisach weselnej atmosfery i zachowań gości, podczas gdy symboliczne sceny z osobami dramatu tworzą głębszą warstwę znaczeniową. To sprawia, że "Wesele" pozostaje nie tylko dramatem młodopolskim, ale także ponadczasowym studium polskiej mentalności i narodowych dylematów.
