Rozbicie dzielnicowe i początki konfliktu z Krzyżakami
Rozbicie dzielnicowe to okres w historii Polski trwający od 1138 do 1320 roku, kiedy kraj był podzielony na mniejsze dzielnice rządzone przez książąt piastowskich. Rozpoczęło się ono po śmierci Bolesława Krzywoustego, który w swoim testamencie podzielił państwo między synów.
Definicja: Rozbicie dzielnicowe to okres, w którym państwo polskie było podzielone na niewielkie dzielnice, pozostające pod rządami książąt piastowskich.
W tym czasie Polska musiała zmierzyć się z nowym zagrożeniem - Zakonem Krzyżackim. Zakon ten został sprowadzony do Polski w 1226 roku przez księcia Konrada Mazowieckiego, który liczył na pomoc rycerzy zakonnych w walce z pogańskimi Prusami.
Highlight: Co było powodem rozbicia dzielnicowego? Główną przyczyną było postanowienie testamentowe Bolesława Krzywoustego, które miało zapobiec walkom o władzę między jego synami.
Decyzja Konrada Mazowieckiego okazała się brzemienne w skutkach. Krzyżacy szybko podbili ziemie Prusów i utworzyli własne, silne państwo zakonne, które stało się zagrożeniem dla Polski.
Vocabulary: Prusowie - pogańskie plemię zamieszkujące w średniowieczu ziemie między dolnym biegiem Wisły i Niemna.