Po Kongresie Wiedeńskim w 1815 roku nastąpiła znacząca reorganizacja ziem polskich, która wpłynęła na losy narodu polskiego przez kolejne dekady.
Królestwo Polskie, utworzone na mocy postanowień kongresu, znajdowało się pod berłem cara rosyjskiego Aleksandra I, który jednocześnie pełnił funkcję króla Polski. Królestwo otrzymało liberalną konstytucję, która gwarantowała szereg swobód obywatelskich, własny sejm, armię oraz administrację. Terytorium Królestwa Polskiego obejmowało znaczną część Księstwa Warszawskiego, jednak bez Poznańskiego (które przypadło Prusom jako Wielkie Księstwo Poznańskie) oraz Krakowa (który stał się Wolnym Miastem pod protektoratem trzech zaborców).
Postanowienia kongresu wiedeńskiego doprowadziły do nowego podziału ziem polskich. Oprócz Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Poznańskiego, Galicja pozostała przy Austrii, a Gdańsk wrócił do Prus. Ziemie polskie w latach 1815-30 funkcjonowały w ramach trzech różnych organizmów państwowych, jednak zachowały pewną autonomię. W Królestwie Polskim rozwijało się życie gospodarcze i kulturalne, powstały nowe fabryki i instytucje edukacyjne. Okres ten, mimo ograniczeń politycznych, charakteryzował się względną stabilizacją i rozwojem, który trwał do wybuchu powstania listopadowego w 1830 roku. Car Aleksander I początkowo prowadził politykę względnej liberalizacji, jednak z czasem zaczął ograniczać autonomię Królestwa, co przyczyniło się do wzrostu nastrojów niepodległościowych wśród Polaków.