Powstanie styczniowe było największym polskim powstaniem narodowym przeciwko Imperium Rosyjskiemu, które wybuchło 22 stycznia 1863 roku.
Przyczyny powstania styczniowego były złożone i obejmowały narastające napięcia społeczne oraz polityczne. Głównym katalizatorem było zarządzenie branki do carskiego wojska przez margrabiego Aleksandra Wielopolskiego. W tym okresie wykształciły się dwa główne obozy polityczne: Biali i czerwoni w powstaniu styczniowym. Stronnictwo czerwonych opowiadało się za natychmiastowym rozpoczęciem walki zbrojnej i radykalnymi zmianami społecznymi, podczas gdy Stronnictwo białych preferowało działania dyplomatyczne i stopniowe reformy.
Dowódcy powstania styczniowego zmieniali się w trakcie walk, a wśród najważniejszych znaleźli się Romuald Traugutt, Marian Langiewicz i Ludwik Mierosławski. Powstanie styczniowe trwało do jesieni 1864 roku, angażując tysiące żołnierzy powstania styczniowego w walkę partyzancką. Skutki powstania styczniowego były dramatyczne - oprócz tysięcy ofiar śmiertelnych, nastąpiły masowe represje, konfiskaty majątków i rusyfikacja. Szczególnie dotkliwe były represje wobec uczestników powstania i ich rodzin, likwidacja autonomii Królestwa Polskiego oraz kasata wielu klasztorów. Mimo militarnej porażki, powstanie styczniowe przyczyniło się do wzmocnienia polskiej tożsamości narodowej i stało się symbolem walki o niepodległość. Jak zakończyło się powstanie styczniowe - ostatnie oddziały powstańcze zostały rozbite w 1864 roku, a kiedy zakończyło się powstanie styczniowe oficjalnie, Romuald Traugutt i inni przywódcy zostali straceni na stokach Cytadeli Warszawskiej.
