Antyk to okres w dziejach kultury europejskiej obejmujący starożytną Grecję i Rzym, który ukształtował fundamenty naszej cywilizacji.
Ramy czasowe antyku obejmują okres od VIII wieku p.n.e. (powstanie poematów Homera) do V wieku n.e. (upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego). W tym czasie rozwinęły się najważniejsze osiągnięcia kulturowe, filozoficzne i artystyczne, które do dziś stanowią wzorzec dla kolejnych pokoleń. Starożytna Grecja wniosła do kultury europejskiej fundamentalne wartości, takie jak demokracja, filozofia, teatr oraz ideały piękna w sztuce i architekturze. Grecy stworzyli podwaliny pod rozwój nauki, literatury i sztuki, wprowadzając takie gatunki jak: epos, tragedię, komedię czy lirykę.
Cechy antyku w literaturze to przede wszystkim harmonijność, racjonalizm, antropocentryzm oraz uniwersalizm. Sztuka antyku charakteryzowała się dążeniem do idealnych proporcji, równowagi i ładu. Porównując Grecję a Rzym, należy podkreślić, że o ile Grecy byli twórcami oryginalnych rozwiązań kulturowych, o tyle Rzymianie byli mistrzami w adaptowaniu i rozwijaniu greckich wzorców. Mieszkańcy starożytnej Grecji stworzyli model kultury oparty na kulcie rozumu, piękna i harmonii, podczas gdy Rzymianie dodali do tego praktycyzm i zmysł organizacyjny. Te fundamentalne wartości i osiągnięcia antyku stały się podstawą rozwoju kultury europejskiej i są widoczne w sztuce, literaturze i myśli filozoficznej kolejnych epok, aż do czasów współczesnych.
