Barok to niezwykła epoka w dziejach kultury europejskiej, która trwała od końca XVI do połowy XVIII wieku.
Cechy baroku charakteryzują się monumentalnością, dynamiką i teatralnością. W architekturze baroku dominowały bogate zdobienia, złocenia oraz monumentalne kopuły. Architektura baroku cechy to przede wszystkim wykorzystanie światłocienia, krzywizn i bogactwa ornamentów. Wśród najważniejszych twórców baroku wyróżniamy Berniniego, Borrominiego czy Guarino Guariniego.
Filozofia baroku koncentrowała się na dualizmie duszy i ciała oraz poszukiwaniu prawdy absolutnej. Filozofowie baroku tacy jak Kartezjusz i Pascal rozwijali racjonalizm i empiryzm. Kartezjusz wprowadził metodę racjonalistyczną i słynne "Myślę, więc jestem", podczas gdy Pascal skupiał się na relacji człowieka z Bogiem i naturą ludzkich ograniczeń. W literaturze wyróżniamy 3 nurty baroku: dworski, metafizyczny i ziemiański. Nurt dworski reprezentowany był przez poezję kunsztowną i konceptualną. Literatura baroku przykłady to dzieła Jana Andrzeja Morsztyna, Daniela Naborowskiego czy Wacława Potockiego. Najważniejsze dzieła literackie baroku charakteryzują się wykorzystaniem konceptu, paradoksu i antytez. Nurt ziemiański Barok skupiał się na tematyce wiejskiej i ziemiańskiej, reprezentowany głównie przez Wespazjana Kochowskiego i Zbigniewa Morsztyna. Barok cechy epoki w literaturze to przede wszystkim niepokój metafizyczny, vanitas (marność), kontrast i przepych formalny. Literatura tego okresu często podejmowała tematy przemijania, śmierci oraz relacji człowieka z Bogiem.
