Barok to epoka w kulturze europejskiej charakteryzująca się złożonością form artystycznych i głęboką refleksją nad relacją człowieka z Bogiem.
Literatura baroku cechowała się kontrastami i napięciami między sacrum a profanum. W Polsce najważniejszymi przedstawicielami byli Jan Andrzej Morsztyn, Daniel Naborowski i Mikołaj Sęp Szarzyński. Najważniejsze dzieła literackie baroku to między innymi "Poezje" Sępa Szarzyńskiego oraz utwory metafizyczne Jana Andrzeja Morsztyna. Literatura baroku w Polsce rozwijała się głównie wokół tematów religijnych, patriotycznych i miłosnych, wykorzystując charakterystyczne środki stylistyczne jak przerzutnia czy konceptyzm.
Filozofia baroku była zdominowana przez dwa główne nurty myślowe: racjonalizm kartezjański oraz empiryzm. Racjonalizm Kartezjusza opierał się na metodycznym wątpieniu i słynnej zasadzie "Myślę, więc jestem". Sceptycyzm metodyczny Kartezjusza zakładał odrzucenie wszystkiego, co może budzić najmniejszą wątpliwość, by dotrzeć do pewnej prawdy. Koncepcja świata w baroku była dualistyczna - świat postrzegano jako arenę walki między dobrem a złem, życiem a śmiercią. Obraz Boga w baroku był złożony - z jednej strony przedstawiano go jako surowego sędziego, z drugiej jako miłosiernego ojca. Człowiek baroku wobec Boga charakteryzował się pokorą i świadomością własnej małości, co znajdowało odzwierciedlenie zarówno w literaturze, jak i sztuce tego okresu.
