Ramy czasowe i filozofia baroku
Barok jako epoka kulturowa rozwijał się w Europie od końca XVI wieku do XVII wieku, a nawet do połowy XVIII wieku. W Polsce okres ten trwał od lat 20. XVII wieku do 1764 roku, kiedy to tron objął Stanisław August Poniatowski. Nazwa "barok" pochodzi od portugalskiego słowa "barocco", oznaczającego perłę o nieregularnym kształcie.
Filozofia baroku charakteryzowała się zwątpieniem w wielkie, twórcze możliwości poznawcze człowieka. W niespokojnym XVII wieku poszukiwano metafizycznej podstawy do rozważań nad funkcjonowaniem i miejscem człowieka we wszechświecie.
Highlight: Dwie kluczowe postaci filozofii baroku to Kartezjusz i Pascal.
Filozofia Kartezjusza opierała się na następujących założeniach:
- Można podać w wątpliwość ludzkie poznanie i oparte na nim rozumowania.
- Niepowtarzalne jest jedynie myślenie, które zakłada istnienie myślącego "ja".
- Z umysłu da się wywieść wiedzę niepodlegającą krytyce.
Quote: "Cogito ergo sum" Mysˊlę,więcjestem - słynna sentencja Kartezjusza.
Z kolei filozofia Pascala głosiła, że:
- Rozum ludzki nie jest w stanie pojąć nieskończoności.
- Tylko wiara może zapewnić człowiekowi szczęście.
Sztuka i architektura baroku miały na celu wywołanie zdumienia i zachwytu odbiorcy oraz skłonienie go do refleksji nad złożonością świata. W malarstwie często pojawiał się motyw vanitas marnosˊci, wyrażony sentencją "Marność nad marnościami i wszystko marność". Rzeźbę cechowały ekspresja, dynamika i dążenie do ukazania ruchu ludzkiej sylwetki. Architektura sakralna miała wyrażać potęgę katolicyzmu i wspaniałość obrzędów religijnych.