Daniel Naborowski - między dworem a metafizyką
Daniel Naborowski to poeta o wszechstronnym talencie, tworzący zarówno sonety, fraszki, listy jak i treny. Jego twórczość płynnie łączy nurt dworski z poezją metafizyczną, a styl charakteryzuje różnorodność formalna, kunsztowność oraz częste stosowanie konceptów i paradoksów.
W wierszu "Na oczy królewny angielskiej" poeta wykorzystuje gradację - stopniowanie określeń dla budowania napięcia. Oczy Elżbiety Stuart porównuje kolejno do: pochodni, gwiazd, słońc, niebios i bogów, by w puencie stwierdzić, że żadne z tych porównań nie oddaje ich piękna, gdyż zawierają one moc wszystkich wymienionych elementów jednocześnie.
"Krótkość żywota" to typowo barokowe rozważanie nad ulotnym charakterem ludzkiego życia. Naborowski z fascynacją przygląda się przemijaniu i nicości, podkreślając, że z perspektywy wieczności nasze życie jest tylko chwilą - jak "dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt". Użycie słów jednosylabowych doskonale oddaje krótkotrwałość ludzkiej egzystencji.
💡 W wierszu "Marność" Naborowski nawiązuje do biblijnej Księgi Koheleta i jej słynnego przesłania: "marność nad marnościami i wszystko marność". Pamiętaj, że według poety jedyną stałą wartością w świecie przemijających rzeczy jest Bóg!
Wiersz "Marność" podejmuje problematykę filozoficzno-religijną, ukazując ulotność dóbr doczesnych. Według podmiotu lirycznego człowiek błędnie dąży do gromadzenia rzeczy materialnych, które szybko przemijają i nie dają prawdziwego szczęścia. Tylko Bóg stanowi wartość nieprzemijającą.