Cechy romantyczne w Sonetach krymskich
Sonety krymskie to cykl osiemnastu utworów napisanych przez Adama Mickiewicza w 1825 roku, zaledwie trzy lata po jego debiucie, który uznawany jest za symboliczny początek epoki romantyzmu w Polsce. W przedmowie do swojego pierwszego tomu poezji oraz w balladzie "Romantyczność", Mickiewicz nakreślił program nowej poezji i wrażliwości.
Cytat: "Czucie i wiara silniej mówi do mnie / Niż mędrca szkiełko i oko. (...) / Nie znasz prawd żywych, nie obaczysz cudu! / Miej serce i patrzaj w serce!"
Bohaterem całego cyklu jest wędrowiec, pielgrzym. Poeta nazywa go pielgrzymem wprost, tytułując tak jeden z sonetów oraz opisując osoby dialogów: Mirza, Pielgrzym. Status pielgrzyma niesie za sobą wiele znaczeń, w tym aspekt sacrum i okazję do refleksji nad sobą.
Definicja: Pielgrzymka to droga podjęta w celu dotarcia do miejsca świętego, stanowiąca sprawdzian dla człowieka i okazję do walki z własnymi słabościami.
Sytuacja pielgrzymki wiąże się z samotnością i wyobcowaniem. W przypadku bohatera Sonetów krymskich, alienacja dotyczy zarówno wygnania z ojczyzny, jak i innej wrażliwości charakterystycznej dla romantycznych bohaterów.
Przykład: W sonecie "Burza" wędrowiec siedzi samotnie na stronie, kontemplując swoją sytuację: "Jeden podróżny siedział w milczeniu na stronie / I pomyślał: szczęśliwy, kto siły postrada, / Albo modlić się umie, lub ma z kim się żegnać."
