Analiza sonetu "Dobranoc" Adama Mickiewicza
"Dobranoc" to liryczny utwór A. Mickiewicza napisany w 1826 roku. Wiersz ma formę sonetu włoskiego, składającego się z dwóch strof czterowersowych i dwóch trzywersowych. Układ rymów to abba abba cdc dcd. Pierwsze dwie strofy mają charakter bardziej romantyczny i sentymentalny, podczas gdy pozostałe dwie przedstawiają sytuację w sposób dynamiczny.
Highlight: Sonet "Dobranoc" jest częścią cyklu wraz z utworami "Dzień dobry" i "Dobry wieczór", w których podmiotem lirycznym jest zakochany, śmiały mężczyzna prowadzący dialog z ukochaną.
Wiersz obfituje w środki stylistyczne, takie jak apostrofy "aniołmodrymiskrzydłycięotoczy", anafory kaz˙dastrofazaczynasięod"Dobranoc!", epitety "modrymiskrzydły","sennymzˊrenicom", zdrobnienia "oczęta", wykrzyknienia i pytania retoryczne. Mickiewicz stosuje również metafory, np. "niech snu anioł modrymi skrzydły cię otoczy".
Interpretacja: W interpretacji "Dobranoc" Adam Mickiewicz ukazuje dynamikę relacji między zakochanym mężczyzną a kobietą. Tytułowe "dobranoc" powtarza się wielokrotnie jako próba zakończenia rozmowy ze strony kobiety. Mężczyzna staje się coraz śmielszy, prosząc o pocałunek, jednak kobieta konsekwentnie mu odmawia, co świadczy o jej pewności siebie i silnej woli.
Sonet "Dobranoc" interpretacja ukazuje kontrast między romantycznymi pragnieniami mężczyzny a stanowczością kobiety. Utwór kończy się zamknięciem drzwi przez kobietę, co symbolizuje jej ostateczną decyzję o zakończeniu spotkania.