Cechy dramatu szekspirowskiego
Dramat szekspirowski zrywa z klasycznymi zasadami, co czyni go przełomowym w historii teatru. Przede wszystkim nie przestrzega zasady trzech jedności - czasu, miejsca i akcji. Nie znajdziemy w nim również chóru, który był charakterystyczny dla dramatów antycznych.
Szekspir odrzuca także zasadę decorum, czyli dostosowania stylu do rangi postaci. Jego bohaterowie są skomplikowani wewnętrznie i przechodzą głębokie przemiany psychologiczne. Zamiast jednowymiarowych postaci, spotykamy ludzi z krwi i kości, pełnych sprzeczności i wad.
W utworach Szekspira występują liczne sceny zbiorowe, które budują atmosferę i dynamikę dzieła. Bohaterowie posługują się językiem potocznym, co dodaje realności ich wypowiedziom i przybliża ich do widzów.
💡 Dramat szekspirowski można rozpoznać po łamaniu klasycznych zasad dramaturgii i psychologicznej głębi postaci. Te cechy sprawiają, że jego dzieła są ponadczasowe i uniwersalne!
"Makbet" jako przykład dramatu szekspirowskiego
W "Makbecie" akcję poszczególnych aktów dzieli kilka tygodni lub nawet lat, co wyraźnie łamie zasadę jedności czasu. Wydarzenia rozgrywają się w różnych miejscach - na wrzosowiskach czy w szkockich zamkach, co z kolei przeczy jedności miejsca.
Szekspir wprowadza do "Makbeta" epizody, które nie mają bezpośredniego wpływu na główny wątek, a bohaterowie sami komentują wydarzenia, dając widzom przestrzeń do własnej interpretacji. Najważniejszą cechą jest przemiana tytułowego bohatera z wiernego rycerza w okrutnego tyrana i mordercę.
Dynamikę dramatu budują spektakularne sceny, takie jak bitwy czy ogłoszenie nowego króla. Te elementy nie tylko urozmaicają fabułę, ale również pogłębiają psychologiczny portret bohaterów.