Filozofia starożytna stanowi fundament współczesnej myśli filozoficznej, a jej najważniejsi przedstawiciele wywarli ogromny wpływ na rozwój ludzkiej myśli.
Teoria idei Platona stanowi jeden z najważniejszych filarów filozofii starożytnej. Według Platona rzeczywistość dzieli się na dwa światy: świat idei (niematerialny, doskonały) oraz świat zmysłowy (materialny, niedoskonały). Według Platona dusza jest niematerialna i pochodzi ze świata idei, a podczas życia jest uwięziona w ciele. Platon twierdził, że prawdziwe poznanie możliwe jest tylko poprzez rozum, a zmysły dają jedynie złudne wrażenia.
Sokrates, nauczyciel Platona, koncentrował się głównie na etyce i poznaniu. Jego słynne powiedzenie "Wiem, że nic nie wiem" podkreśla pokorę wobec wiedzy i ciągłe dążenie do prawdy. Sokrates twierdził, że prawa moralne mają charakter powszechny i można je poznać poprzez dialog i autorefleksję. W późniejszym okresie rozwinęły się dwie główne szkoły filozoficzne: Epikureizm i Stoicyzm. Epikurejczycy uważali, że najwyższym dobrem jest przyjemność, rozumiana jednak nie jako hedonizm, ale jako stan spokoju ducha i braku cierpienia. Stoicyzm nawołuje do zachowania wewnętrznego spokoju niezależnie od okoliczności zewnętrznych. Szczęście według stoików polega na życiu zgodnym z naturą i rozumem, akceptacji losu oraz panowaniu nad emocjami. Obie te szkoły, mimo różnic, dążyły do osiągnięcia szczęścia i spokoju ducha, choć proponowały inne drogi do tego celu.
