Życie w sowieckich obozach pracy było naznaczone ogromnym cierpieniem i nieludzkim traktowaniem więźniów, co szczegółowo opisał Gustaw Herling Grudziński w swojej biografii więziennej. Jego doświadczenia pokazują brutalną rzeczywistość systemu łagrów i mechanizmy przetrwania w ekstremalnych warunkach.

Struktura społeczna sowieckich obozów pracy opierała się na ścisłej hierarchii, gdzie więźniowie polityczni znajdowali się na samym dole drabiny społecznej. Warunki były nieludzkie - głód, ciężka praca fizyczna w ekstremalnych temperaturach, brak podstawowej opieki medycznej i fatalne warunki sanitarne były codziennością. Więźniowie musieli walczyć o przetrwanie, często tracąc przy tym człowieczeństwo. System obozowy celowo tworzył atmosferę strachu i wzajemnej nieufności między więźniami.

Historie z Witebsk więzienie stanowią wstrząsające świadectwo okrucieństwa systemu sowieckiego. Więźniowie byli zmuszani do pracy ponad siły przy wyrębie lasów, w kopalniach i przy budowie dróg. Racje żywnościowe były głodowe, a chorzy i słabi byli pozostawiani własnemu losowi. Mimo to, w obozach rozwijały się różne formy wzajemnej pomocy i solidarności między więźniami. Niektórzy organizowali tajne nauczanie, dzielili się jedzeniem czy wspierali duchowo. Te gesty człowieczeństwa pomagały zachować godność w nieludzkich warunkach. Świadectwa ocalałych, takie jak zapiski Grudzińskiego, są bezcennym źródłem wiedzy o funkcjonowaniu systemu łagrów i losach milionów ludzi, którzy przez nie przeszli.