Sonet III i IV: Od południa do zmierzchu

Trzeci i czwarty sonet z cyklu "Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach" ukazują zmiany zachodzące w tatrzańskim krajobrazie od południa do wieczora. Te części utworu są doskonałym przykładem, jak fascynacja Tatrami w Młodej Polsce przekładała się na twórczość poetycką.

W Sonecie III Kasprowicz wprowadza do pejzażu więcej ruchu i życia:

Quote: "O rozżalonych słychać w dali graniach/ Jakby nie z tego świata dźwięki..."

Poeta opisuje pojawienie się zwierząt górskich - kozic, ptaków i świstaka, co ożywia scenę i intensyfikuje wrażenia dźwiękowe. Jednocześnie narasta nastrój lęku, wyrażany przez wykrzyknienia.

Sonet IV przynosi zmianę kolorystyki wraz z nadejściem wieczoru:

Highlight: "W seledyn stroją się niebiosy" - to przykład impresjonistycznego opisu zmieniających się barw nieba o zmierzchu.

Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach symbole nabierają tu głębszego znaczenia. Cisza, która zapada wraz ze zmrokiem, jest złowieszcza i zwiastuje nadejście burzy. Intensyfikacja zapachów i tajemniczość dźwięków w mroku podkreślają niepokojący nastrój.

Motyw gór w poezji i malarstwie Młodej Polski jest tu wykorzystany do refleksji nad przemijaniem i śmiercią. Róża i limba symbole współistnienia życia i śmierci są szczególnie wyraziste w kontekście zmieniającego się krajobrazu i nadchodzącej nocy.

Kasprowicz mistrzownie stosuje techniki impresjonizmu w literaturze, tworząc wielowymiarowy obraz, który angażuje wszystkie zmysły czytelnika. Krzak dzikiej róży streszczenie nie oddaje w pełni bogactwa środków stylistycznych i głębi symboliki zawartej w tym cyklu sonetów, który stanowi jedno z najwybitniejszych dzieł poezji młodopolskiej.