"Lalka" to jedna z najważniejszych powieści polskiego pozytywizmu, napisana przez Bolesława Prusa w latach 1887-1889.
Akcja Lalki rozgrywa się głównie w Warszawie w latach 1878-1879, z retrospekcjami sięgającymi powstania styczniowego. Głównym bohaterem jest Stanisław Wokulski, kupiec i były powstaniec, który zakochuje się w młodej arystokratce Izabeli Łęckiej. Lalka przedstawia panoramiczny obraz społeczeństwa warszawskiego drugiej połowy XIX wieku, ukazując różne warstwy społeczne: arystokrację, mieszczaństwo, inteligencję i biedotę.
Powieść łączy w sobie cechy różnych gatunków literackich - jest to rodzaj i gatunek literacki łączący realizm z elementami romantycznymi. Motywy przewodnie utworu to miłość niemożliwa, konflikt między romantyzmem a pozytywizmem, przemiana społeczna i modernizacja. Sam tytuł "Lalka" ma kilka interpretacji: może odnosić się do Izabeli Łęckiej jako "lalki salonowej", do manekina w sklepie Wokulskiego, czy też do metafory społeczeństwa warszawskiego. Czas i miejsce akcji są precyzyjnie określone, co nadaje utworowi realizmu i wiarygodności historycznej. Powieść porusza także ważne kwestie społeczne epoki: emancypację kobiet, antysemityzm, rozwój nauki i przemysłu oraz konflikt między tradycją a nowoczesnością. Lalka streszczenie szczegółowe pokazuje złożoność fabuły i bogactwo wątków, które czynią z tej powieści jedno z najważniejszych dzieł polskiej literatury.