Analiza epoki Młoda Polska to jeden z najważniejszych okresów w historii literatury i sztuki polskiej, przypadający na lata 1890-1918. W tym czasie twórcy skupiali się na wyrażaniu nastrojów pesymizmu, melancholii oraz buntu przeciwko zastanej rzeczywistości. Motywy modernizmu w literaturze polskiej przejawiały się poprzez fascynację naturą, folklorem oraz życiem wewnętrznym jednostki. Artyści często sięgali po tematykę wsi, wykorzystywali symbolikę przyrody i odwoływali się do ludowych wierzeń.
Dekadentyzm i symbolizm w sztuce Młoda Polska stanowiły główne nurty artystyczne epoki. Dekadentyści wyrażali poczucie schyłkowości, znużenia życiem i pesymistycznej wizji świata. Twórcy często uciekali w świat marzeń i fantazji, szukając ukojenia w sztuce. Symboliści z kolei wykorzystywali wieloznaczne obrazy i metafory, by przekazać głębsze prawdy o rzeczywistości. Charakterystyczne dla tego okresu było również zainteresowanie folklorem, co widać w dziełach Wyspiańskiego, Tetmajera czy Kasprowicza.
Młoda Polska przyniosła znaczące zmiany w sposobie wyrażania artystycznego. Twórcy zerwali z tradycyjnymi formami, eksperymentując z nowymi środkami wyrazu. W literaturze pojawiły się innowacyjne gatunki jak poemat prozą czy dramat symboliczny. Sztuka tego okresu charakteryzowała się bogactwem środków artystycznych, synkretyzmem sztuk oraz głęboką refleksją nad kondycją człowieka i społeczeństwa. Artyści często podejmowali tematy związane z życiem chłopów, problemami społecznymi oraz poszukiwaniem sensu istnienia w świecie pełnym sprzeczności i niepokojów.
