Wprowadzenie do epoki Młodej Polski

Młoda Polska to okres w literaturze i sztuce polskiej, który rozpoczął się w 1891 roku wraz z wydaniem pierwszego tomiku poezji Kazimierza Przerwy-Tetmajera. W szerszym kontekście europejskim, epoka ta rozpoczęła się już w latach 60. XIX wieku. Ramy czasowe Młodej Polski w Polsce zamykają się w 1918 roku, kiedy to kraj odzyskał niepodległość.

Charakterystyka epoki obejmuje kilka kluczowych aspektów. Młoda Polska - charakterystyka epoki to przede wszystkim kryzys wartości i nastroje katastroficzne. Twórcy tego okresu wyrażali zniechęcenie tendencyjną, realistyczną literaturą, preferując antymimetyzm - odejście od naśladowania rzeczywistości. Dominowało poczucie bezsilności i nastroje dekadenckie.

Highlight: Jednym z głównych motywów Młodej Polski był bunt przeciw mieszczańskiej moralności filistrów, czyli osób pozbawionych wyższych aspiracji, skupionych na gromadzeniu dóbr materialnych.

Młoda Polska cechy literatury to przede wszystkim schyłkowość, pesymizm i dekadentyzm. W tym okresie dominowała liryka i dramat, a twórcy kładli nacisk na indywidualizm i synkretyzm. Literatura charakteryzowała się różnorodnością stylu i formy.

Vocabulary: Synkretyzm - łączenie różnych, często sprzecznych poglądów filozoficznych lub religijnych w jedną całość.

Epoka ta znana jest pod kilkoma nazwami. Młoda Polska nazwa epoki to termin pochodzący od cyklu artykułów Artura Górskiego, który porównywał zjawiska zachodzące w polskiej kulturze do analogicznych tendencji w Europie. Inne nazwy to modernizm, neoromantyzm, fin de siècle oraz dekadentyzm.

Definition: Fin de siècle (z franc. koniec wieku) - kierunek podobny do dekadentyzmu, podkreślający zmierzch epoki i niepokój ludzi.